به نقل از «ایران اکونومیست»

درددل بندر شمالی و خواهرخواندگی با بندر جنوبی

تاریخ انتشار: ۹ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۶۸۷۲۹

یک بندر شمالی و یک بندر جنوبی در کشور خواهرخوانده شدند و پس از بیان دردها و چالش‌های بندر شمالی (کیاشهر)، نشان «کیاشهروند» افتخاری به چهار چهره اهدا شد.

به گزارش ایران اکونومیست، سید احمد محیط طباطبایی ـ پژوهشگر و رییس کمیته ملی موزه‌ها (ایکوم ایران) ـ در این مراسم، گفت: بزرگترین ثروت بندر کیاشهر، نه طول جنگل و نه پرندگان است، مهمترین ثروت آن مردمش است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

افرادی که مغز اقتصادی دارند و آینده‌نگر هستند، سرمایه را مصرف نمی‌کنند و از سود سرمایه استفاده می‌کنند.

او افزود: در ماسوله یک تجربه تاریخی ساخته شد و می‌گفتند چرا در جاهایی نمی‌گذارند ما چیزی بسازیم و سیلی که آمد این بافت به‌جای ماند. در رباط کریم تهران هم وقتی چاه عمیق زدند، عده کمی ناراحت بودند، اما با آن آب برنج کاشتند و امروز با مشکل محیط زیست روبه‌رو هستیم. کسی که سرمایه‌گذار محسوب می‌شود بهره‌بردار است و سرمایه اصلی مردم هستند.

محیط طباطبایی ادامه داد: تمام ظرفیت‌های بندرکیاشهر بالاست و وقتی اشاره می‌شود که خارجی‌ها چیزی می‌سازند، آن‌ها بهره‌بردار هستند. چطور شد که شمشادها را بریدند تا کشتی بسازند؟ این بهره‌برداری است و نه سرمایه‌گذاری برای ما و فرزندانمان.

این پژوهشگر بیان کرد: پایداری مهمترین است و مردم کیاشهر نماد پایداری شهرشان هستند، از قرن نهم تا امروز. کسی که به گیلان و مازندران شمال می‌گوید، درکی از این دو استان ندارد و بخش به بخش استان گیلان با یکدیگر متفاوت است.

محیط طباطبایی گفت: کلمه «شیل» بستر رودخانه است نه روی دریا، ما فقط کلمه را نگه داشتیم. بندر کیاشهر با بندر خمیر فرق دارد، در بندر خمیر رو به دریا هستند و در بندرکیاشهر رو به جنگل هستند.

او با ابراز خوشحالی از خواهرخواندگی دو بندر «خمیر» و «کیاشهر» بیان کرد: در بندر خمیر از مجموعه «حرا» سرمایه‌ای ساختند که روند توسعه‌گرانه داشته و این شهر را به «شهر یادگیرنده فرهنگی» تبدیل کرد. این اقدام نیز در کیاشهر می‌تواند اجرا شود نه مطابق اما می‌توان الگو پذیرفت.

محیط طباطبایی گفت: نام خزر بعد از جدایی قفقاز از کاسپین تغییر کرد و این دریا دریای کشفین، قزوین و کاسپین است. هرچیز وارداتی عوارض دارد. وقتی ماهی کفال به دریای کاسپین آمد، ماهی‌های ما را نابود کرد. اگر می‌خواهیم در آینده زندگی کنیم سرمایه طبیعی و فرهنگی باید بماند و برای آیندگان سودآوری داشته باشد. سودآورترین رفتار، رفتار فرهنگی است و هیچ اقتصادی مثل تجارت خاطره و فرهنگ سودآور نیست. فرهنگ ذاتش اقتصادی، اما پایدار است. امیدوارم مانند پدران که فخر این سرزمین بودند، پایدار و مایه فخر این سرزمین باشید.

در بخش دیگری از این برنامه، حاتم پورباقری ـ رییس شورای شهر بندر کیاشهر ـ گفت: ۱۵۰ سال پیش در کیاشهر، شیلات تأسیس شد، برق و تلفن و گاز داشتیم و مخابرات فعال بود. ۳۷ کیلومتر ساحل دریایی بکر داریم، تالابی با وسعت ۱۰۰ هکتار داریم که میزبان پرندگان مهاجر و بومی است. اسکله ماهیگیری که امروز متروکه شده و با ۲۴ بنای تاریخی امروز بسته است و این شده که کیاشهر مظلوم است و بندر را از کیاشهر دارند.

او افزود: ۴۰ هکتار وسعت جنگلی داریم و این‌ها موضوعاتی است که به قطب گردشگری تبدیل شویم، اما از یک کیلومتر ساحل هم استفاده نمی‌کنیم و شیلات بسته است. امروز رستوران شیلات بسته است و حاضر نیستند به بخش خصوصی بدهند و هتل نداریم. این درد مردم بندر کیاشهر است.

پورباقری اظهار کرد: بندر کیاشهر در جهان بی‌نظیر اما گمنام است. بیشترین بیکاری را در بندر کیاشهر داریم و تا امروز نتوانستیم شناور داشته باشیم. هرطوری نگاه می‌کنیم عدم تعامل مسؤولان را شاهدیم. از ساختمان با آن عظمت در اسکله چه استفاده‌ای می‌شود؟ افتخار یک مدیر این است که بگوید شیلات را نگه داشتیم. دلتان برای ۲۴۰ پرنده سوخته، اما برای جوانان بیکار نمی‌سوزد؟ نماینده مردم بندر کیاشهر هستم. این شهر ۳۵ هزار ساکن دارد و مردم ناراحت هستند. تالاب به خوبی نفس نمی‌کشد و کسی این درد را نمی‌شنود و فاضلاب‌ها به این تالاب می‌ریزد. بزرگترین تهدید در بندر کیاشهر به خطر افتادن محیط زیست است.

رییس شورای شهر بندر کیاشهر گفت: از ۳۲۶۰ هکتار فضا، ۲۶۰ هکتار را به اشتغال بدهید. اگر اسکله ما تبدیل به اسکله ماهیگیری یا باربری شود بالای ۱۵۰ شغل ایجاد می‌شود و می‌توانیم پذیرای نیروی کار هم باشیم. مردم از سال ۱۳۸۲ در بستر رودخانه زندگی می‌کنند، امروز اما حریم رودخانه ۸۰۰ متر می‌شود و غیر از مسجد همه در حریم رودخانه می‌رود. فاضلاب مردم به چاه آب وصل بوده و این درد است. ما ۱۰۰ سال پیش شهربانی و درمانگاه داشتیم، اما امروز بندرکیاشهر یک روستای بزرگ است. در همه مکاتبات از کیاشهر استفاده می‌شود و نام بندر را حذف کردند.

پورباقری افزود: شیلات را اجازه دهید شهروندان کیاشهری بازدید کنند و این بنای تاریخی را ببینند. کیاشهر ناشناخته مانده و به روستا تبدیل شده و این درد است. ما به پول و اعتبار نیاز نداریم، نیاز به تعامل داریم، به مردم برسید. دستگاه جورمانجی را در ساحل می‌خواستیم برای بازی بچه‌ها نصب کنیم که اجازه نمی‌دادند و با سختی این کار را کردیم، اما در جای دیگر شرایط این‌گونه نیست. شهردار کیاشهر چهره‌ای عمرانی و فرهنگی است و می‌توانیم بندر کیاشهر را به جایگاه حقیقی برسانیم.

در ادامه، مرتضی عاطفی ـ شهردار بندر کیاشهر ـ از این شهر به عنوان شهر شیلات و شالی و برنج و بادام یاد کرد و با تایید حرف‌های رییس شورای شهر گفت: داشتن جنگل، دریا، رودخانه، تالاب، گونه‌های پرندگان مهاجر در تالاب بوجاق، مجموعه تاریخی شیلات، پل چوبی و ... بندر کیاشهر را به الماس درخشان استان گیلان تبدیل می‌کند. هدف ما از برپایی چنین برنامه‌هایی معرفی ظرفیت‌های این شهر ساحلی است تا آن را به عنوان قطب گردشگری معرفی کنیم.

ابراهیم نجفی ـ نماینده مردم کیاشهر و آستانه اشرفیه ـ با تقدیر از اقدامات شهردار و شورای شهر بندر کیاشهر گفت: بندر کیاشهر به قرن ۸ هجری برمی‌گردد و اولین قرارداد ایران و روسیه در حوزه شیلات مربوط به بندر کیاشهر می‌شد. این بندر جایگاه ماهی‌های خاویاری و استخوانی بود و بالای ۱۰۰ سال سابقه دارد. ما از حضور سرمایه‌گذاران حمایت می‌کنیم. پارک بوجاق ۳۲۶۰ هکتار مساحت دارد و با جلسات متعدد با محیط زیست استان و کشور، طرح بسیار خوبی دیدیم که تصویب اولیه شده است. در این پارک ظرفیت‌های گردشگری با حضور بخش خصوصی فعال می‌شود. در مجموعه شیلات ۱۴ اثر ثبت‌شده ملی وجود دارد. این ماهی‌های خاویاری توسط ریل به این مجموعه می‌آمد. شبکه بهداشت و سینما و... در این مجموعه وجود دارد که ظرفیت بکری است. چند طرح با عنوان پارک موزه ماهی‌های خاویاری را در نظر گرفتیم و از حضور بخش خصوصی در این بخش استقبال می‌کنیم.

این نماینده مجلس افزود: اسکله بندر کیاشهر ۲۰ سال پیش بالای ۹۰ لنج را پذیرا بود که ماهی کیلیکا صید می‌شد. محیط زیست جلو این لنج‌ها را گرفت، سهام صیادان خریداری شد و این آبراه ۲ کیلومتری تا دریای خزر مسدود شد. امروز به دلیل از بین رفتن این تاسیسات و به دلیل لایروبی نکردن، دیگر امکان تردد قایق‌های کوچک را هم نداریم. اگر این ظرفیت در بندر کیاشهر راه بیفتد چشم‌انداز پرورش ماهی با ظرفیت ۲۱ هزار تن خواهیم داشت. اگر ما بتوانیم شرکت‌هایی بیاوریم و برنج و بادام برندسازی شود به اشتغال بندر کیاشهر کمک می‌کند. امیدوارم در خواهرخواندگی با بندرخمیر از ظرفیت‌های این بخش در بندر کیاشهر استفاده کنیم.

محمدباقر نوبخت با اعلام آمادگی برای مشارکت در توسعه این بندر گفت: به عنوان یک شهروند گیلانی آنچه را می‌توانم برای توسعه بندر کیاشهر که موجب توسعه گیلان باشد، حتما انجام خواهم داد.

در ادامه تفاهم‌نامه خوهرخواندگی دو بندر خمیر و کیاشهر با حضور مرتضی عاطفی ـ شهردار بندر کیاشهر ـ و جواد محمودی ـ شهردار بندر خمیر ـ امضا شد.

پس از آن، محمودی، شهردار بندر خمیر ـ با اشاره به دلیل خواهرخواندگی دو شهر بیان کرد: بندر خمیر شهری با ساحل تالابی است. دغدغه‌های شهرهایی که ساختار زیست‌محیطی حساس دارند مشترک است. ما تلاش کردیم و این تهدید را به فرصت تبدیل کردیم. از دکتر ایوبی تشکر می‌کنم که بندر خمیر به عنوان شهر یادگیرنده یونسکو به دلیل نقش آموزش مردم در توسعه پایدار ثبت شد. امیدوارم در بندر کیاشهر هم شاهد این مهم باشیم.

در ادامه نشان «کیاشهروندی» به دکتر سیروس درخشان (پزشک قلب و عروق)، محمد محبوبی (هنرمند سینما و تلویزیون)، سیداحمد محیط طباطبایی (پژوهشگر) و دکتر حجت‌الله ایوبی ـ دبیرکل پیشین کمیسیون ملی یونسکو در ایران به عنوان چهار شخصیت معرفی بندر کیاشهر اهدا شد.

حجت الله ایوبی نشان کیاشهروند را ارزشمند و خاطره‌انگیز دانست و گفت: از این‌که در ایران اسلامی شهرداران به دنبال یافتن تمایزها هستند، خوشحالم و این امر آغاز توسعه است. توسعه وقتی که آغاز می‌شود، باید با حضور اساتیدی مثل احمد طباطبایی باشد. قدر دانستن طبیعت و آنچه به ما رسیده کار دشواری است. حضور خردمندان در کنار مدیران برای گفتن نه در جاهای مختلف است.

ایوبی افزود: امروز ۸۰ میلیون گردشگر فرانسه مربوط به بخش قدیمی این کشور است. کار خوبی می‌کنید که در گذشته بندرکیاشهر کاوش کرده و این امر شما موجب ماندگاری می‌شود. وسعت شهر کن فرانسه از بندرکیاشهر کمتر است، اما امروز حرف از این شهر  و جشنواره آن است. اگر در قرن صنعتی، هنر و تئاتر و سینما و هنر تجسمی کالای لوکس بود امروز این هنرها تعیین‌کننده است. خوشحالم با بندر خمیر کار می‌کنید. از ابتدا شهردار این شهر به دنبال توسعه پایدار بود و خوشحالم تجربیات خود را با یکدیگر به اشتراک می‌گذارید.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: بندر کیاشهر ، بندر خمیر ، گردشگری ، دریای خزر ، خواهر خواندگی

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: بندر کیاشهر بندر خمیر گردشگری دریای خزر خواهر خواندگی بندر کیاشهر محیط طباطبایی شهردار بندر شورای شهر محیط زیست بندر خمیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۶۸۷۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ظرفیت شهرهای خواهرخوانده در گسترش دیپلماسی فرهنگی در اصفهان

ایسنا/اصفهان عضو هیئت‌علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان با بیان اینکه تولیدکنندگان صنایع‌دستی مانند چاه‌های نفت و گاز متحرک هستند و ازدست‌رفتن آنها کم اهمیت‌تر از معادن و خاک میهن نیست، گفت: متأسفانه مدیریت صنعت گردشگری در اصفهان متولی قوی ندارد و برای اجرای ۱۲ قرارداد خواهرخواندگی جدیت دیده نمی‌شود.

آلودگی هوا، خشکی زاینده‌رود، خشکسالی و فرونشست زمین، هیچ راه‌حل قطعی به‌جز گسترش صنعت گردشگری در اصفهان ندارند. لازمۀ گسترش گردشگری و جذب گردشگران خارجی، اتخاذ رویکردهای جدی در حوزهٔ دیپلماسی فرهنگی کشور است. در همین راستا ایسنا به گفت و گو با محمدعلی بصیری، عضو هیئت‌علمی گروه علوم سیاسی دانشگاه اصفهان که پیش‌تر نیز رایزن فرهنگی ایران در سنگال بوده‌، پرداخت.

ایسنا- دیپلماسی فرهنگی چیست و چه اهدافی را دنبال می‌کند؟

دیپلماسی فرهنگی بخشی از سیاست خارجیِ هر کشوری است که با استفاده از ابزارهای قدرت نرم و از طریق گسترش روابط گردشگری، علمی، پزشکی، ورزشی، رسانه‌ای و صنعتی تلاش می‌کند که از کشور خود، تصویری جذاب موقعیتی برتر ایجاد کند و با اقناع افکار عمومی، منافع بلند مدتی را برای توسعهٔ روابط دیپلماتیک، اقتصادی، نظامی و اجتماعی به دست آورد. استفاده از ابزار قدرت نرم برای دستیابی به شاخص‌های قدرت سخت تعقیب می‌شود. 

قدرت‌های بزرگ که روابط دیپلماسی قوی‌تر و قدیمی‌تری دارند، از ابزار دیپلماسی فرهنگی بیشتر استفاده کرده‌اند و پس از آنها قدرت‌های متوسط از این ابزار بهره‌برداری کرده‌اند؛ به‌عنوان مثال ابتدا قدرت‌هایی همچون اسپانیا و پرتغال، در دوره‌های بعد انگلیس و فرانسه و سپس آمریکا و شوروی و امروزه هند و چین برنامه‌های گسترده‌ای برای دیپلماسی فرهنگی داشته و تلاش کردند که در ذهن نخبگان و دولتمردان و مردم کشورهای دیگر، جایگاه جذابی از کشور خود ترسیم کنند. آنان از رهگذر روابط دیپلماسی فرهنگی، شاخه‌های دیگر روابط دیپلماتیک را تقویت و در بلند مدت منافع ملی و امنیت ملی و ثبات پایدار را به وجود می‌آورند.

ایسنا- اصفهان چه ظرفیت‌هایی برای گسترس دیپلماسی فرهنگی دارد؟

یکی از مهم‌ترین مصادیق دیپلماسی فرهنگی و استفاده از ظرفیت‌های فرهنگی کشور، گسترس صنعت گردشگری است. گردشگران ممکن است با هدف بازدید از جذابیت‌های طبیعی، سفر کنند و اصفهان به جهت چهارفصل بودن و داشتن انواع مظاهر طبیعی درخود، ظرفیت ویژه‌ای در کشور برای جذب گردشگران طبیعت دارند. برخی دیگر از گردشگران برای بازدید از بناهای تاریخی و باستانی سفر می‌کنند که ایران ظرفیت‌های ویژه‌ای در این خصوص دارد و به‌طور خاص اصفهان، مرکزیت این نوع گردشگری در ایران است‌. گردشگری پزشکی نیز یکی جلوه‌های جدید گردشگری است که افراد با هدف‌های طبی و پزشکی و درمان ارزان‌تر، سفر می‌کنند. ایران امروزه ظرفیت خوبی در این خصوص داشته و اصفهان نیز یکی از قطب‌های علوم پزشکی در کشور است. گردشگری علمی و صنعتی نیز ظرفیت ویژه‌ای است که اصفهان برای گسترش صنعت گردشگری در اختیار دارد و یکی از قطب‌های صنعتی و دانشگاهی در کشور است. مورد آخر نیز گردشگری کسب‌وکار و تجارت است که به تجارت چمدانی معروف است. با توجه به اینکه اصفهان، مرکز تولید انواع صنایع‌دستی در کشور است، ظرفیت منحصربه‌فردی را برای این هدف، در اختیار دارد.

ایسنا- قراردادهای خواهرخواندگی تا چه اندازه برای گسترش این روابط به ما کمک می‌کنند؟

قرارداد خواهرخواندگی به معنای تمرکز بر تفاوت‌های بین شهرهاست‌. این تفاوت‌ها هستند که برای شهروندان سایر کشورها، جذابیت ایجاد کرده و روابط گردشگری را توسعه می‌دهد. برای استفاده از ظرفیت‌هایی که شهرهای خواهرخوانده‌ در اختیار ما قرار می‌دهند، نیاز به تقویت زیرساخت‌ها جدی است و متأسفانه مدیریت صنعت گردشگری در اصفهان متولی قوی ندارد و تبلیغات بین‌المللی و رسانه‌ای از ایران در سطح بین‌المللی دیده نمی‌شود. برخی ضعف‌ها در زیرساخت‌ها در بخش دولتی و خصوصی مانع اجرای قراردادهای خواهرخواندگی و گسترش گردشگری شده است.

ایسنا- کدام نهادها متولی گسترش و برنامه‌ریزی صنعت گردشگری و اجرای قراردادهای خواهرخواندگی هستند؟

هر نوع روابط خارجی با هماهنگی وزارت خارجه انجام می‌شود. من فکر نمی‌کنم که وزارت خارجه سیاست چندگانه داشته باشد و برای اجرای دیپلماسی فرهنگی بین شهرهای مختلف کشور تبعیض قائل شود. از آنجایی که شهرداری‌ها متولی اجرای قراردادهای خواهرخواندگی هستند، بنابراین ضعف در دیپلماسی فرهنگی، مسئله‌ای درون استانی است. ۸۰ درصد ضعف اجرای قراردادهای خواهر خواندگی به علت ضعف در بخش بین‌الملل شهرداری اصفهان است.

به‌غیر از شهرداری‌، نمایندگی وزارت خارجه در استان یکی از متولیان است و یکی از وظایف آن، تسهیل رفت و آمد گردشگران در قالب قراردادهای خواهرخواندگی است که همکاری لازم را خواهد داشت. نمایندگی وزارت میراث فرهنگی در اصفهان نیز لازم است که در زمینه اجرای قراردادهای خواهرخواندگی با شهرداری‌ها همکاری و برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری جدی همراه با اجرا داشته باشد. عملکرد نهادهای استانی این تلقی را به وجود می‌آورد که آن‌گونه که شایسته است، برای اجرای ۱۲ قرارداد خواهرخواندگی جدیت دیده نمی‌شود.

ایسنا- آیا تحولات خارجی بر صنعت گردشگری تأثیر منفی داشته‌اند؟

متأسفانه تبلیغات منفی در سطح جهان بسیار بر سطح ورود گردشگران تأثیر می‌گذارد. تنش‌های امنیتی و مسائل سیاست خارجه نیز به صنعت گردشگری لطمه می‌زند. در واقع با تنش‌های اخیر، طبیعتاً صنعت‌گردشگری راکد شده است. مدیریت و حکمرانی خوب، ضامن برقراری دیپلماسی فرهنگی خوب است.

ایسنا- آیا راه‌حلی برای کارآمد کردن قراردادهای خواهرخوانده وجود دارد؟

طبق مفاد بخشی از قراردادهای خواهرخواندگی، لازم است که شهرهای خواهر خوانده هر سال، متقابلاً نمایشگاه‌های فرهنگی و صنایع دستی در شهر دیگر برگزار کنند. اگر بین اصفهان و کوالالامپور و یا اصفهان و سن‌پترزبورگ یا اصفهان و بیروت نمایشگاه‌های سالانه به طور مستمر و نه به ندرت، برگزار شوند، این قراردادها کارآمد خواهند شد.

مبادله دانشجو، بازرگان، هنرمندان و ورزشکاران بین نهادهای اصفهان و شهرهای خواهرخوانده ظرفیت دیگر این قراردادها هستند که به‌صورت پیوسته و متمرکز به آن عمل نمی‌شود و به نوعی تعطیل و معطل هستند. اگر توریستی با این اهداف وارد کشور می‌شود، به‌صورت شخصی اقدام‌کرده و یا با هماهنگی سایر وزارتخانه‌ها وارد شده است و هیچ‌گونه ارتباطی با قراردادهای خواهرخواندگی ندارند. این ظرفیت‌ها در قراردادهای خواهرخواندگی عملاً بر زمین مانده‌اند و متولی یا پیگیر و مجری ندارد و عملیاتی کردن آنها با ضعف اساسی رو به رو است.

ایسنا- فکر می‌کنید که اجرای این قراردادهای خواهرخواندگی، مشکل مهاجرت هنرمندان صنایع‌دستی را حل خواهد کرد؟

به‌طور خاص و تا حدودی بله، ولی من در سطح کلان‌تر راه حل می‌دهم. باید توجه کنید که ضعف در سیاست‌گذاری گردشگری، منجر به فرار مغزها و هنرمندان صنایع دستی می‌شود. بیشترین درآمد فعالین و تولیدکنندگان صنایع دستی ازجمله قلمزنی و فرش‌بافی و ملیله‌کاری و غیره از ۲ راه فروش به توریست‌های خارجی و صادرات تأمین می‌شود. وقتی ظرفیت صادرات به کشورهای خارجی و ظرفیت ورود گردشگران خارجی به کشور با مشکلات جدی مواجه است، صنعت‌گر دچار بحران فروش و کسب درآمد خواهد شد و در نتیجه به کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و هند و قفقاز و آسیای میانه و سایر کشورهایی که هنر او را به قیمت مناسب خریداری و حمایت می‌کنند، هجرت خواهد کرد.

در گذشته، با بحران فرار نخبگان و صاحبان سرمایه مواجه بودیم و امروزه به‌علت شرایط اقتصادی همچون تحریم‌ها که ظرفیت‌ها و منابع داخلی ما را راکد کرده است، با مهاجرت هنرمندان مواجه شده‌ایم. متأسفانه در دههٔ گذشته صنعت فرش ایران با مهاجرت هنرمندان این عرصه و ازدست رفتن نقشه‌ها و طرح‌های خاص آن لطمۀ جدی دید و الآن این لطمه‌ها متوجه صنایع‌دستی پایین‌تری همچون قلم‌کاری نیز هست.

ایسنا- در پایان سخنی دارید که با دنبال‌کنندگان ما به اشتراک بگذارید؟

وقتی نخبگان میراث فرهنگی از کشور مهاجرت می‌کنند، عملاً بازار فروش کشورهای رقیب گرم می‌شود و حتی ممکن است هنری که قرن‌ها تولید شده است به نام کشور دیگری ثبت جهانی شود. صنایع‌دستی یک ظرفیت درآمدزایی بلند مدت برای کشور هستند. از دست دادن میراث فرهنگی و صنایع دستی هیچ تفاوتی با به تاراج رفتن نفت و خاک ندارد. مسئولین ما در این کشور برای اینکه اجازه ندادند که خاک و نفت کشور توسط بیگانگان، استعمار شود به خود افتخار می‌کنند، اما به از دست رفتن میراث کهن سرزمین بی‌توجه هستند.

تولیدکنندگان صنایع دستی همچون چاه‌های نفت و گاز متحرک در این سرزمین هستند و از دست رفتن آنها کم اهمیت‌تر از از دست رفتن معادن و خاک میهن نیست. ازدست‌رفتن سرمایه‌های فرهنگی، خسارت بلند مدتی به فرهنگ و تمدن ایران وارد خواهد کرد که قابل جبران نیست و هرچه سریع‌تر باید برای آن فکر اساسی کرد. اگر مسئولین امروز اقدام نکنند فردا دیر است و در برابر وجدان تاریخی و اجتماعی پاسخی ندارند. ظرفیت‌هایی که هدر می‌رود، دارای آثار تخریبی است که در نسل‌های بعد غیر قابل جبران خواهد بود. این وضعیت قابل دفاع نیست و نیاز است که نخبگان و متولیان این عرصه وارد عمل شوند و صدای خود را به گوش مراجع بالادستی برسانند.

انتهای پیام